saiu ao baile. Sentouse nun banco de pedra e alí está, pensativa, coa melena por diante dos ollos, triste, un pouco cansa. De cando en vez mira á xente que baila, mira atentamente, pero logo métese de novo en si, moi adentro, esquecida de todo, case ausente.
o outro verán; Vento Ferido: Carlos casares
No hay comentarios:
Publicar un comentario