xa non te atopo, xa non vou á túa procura, tan so doe a gorxa logo de termos paseado polas rochas cheas de couselo, aquel q se forma polas choivas do outono, e se xea nas frías noites de inverno, nas q pensaba me darías calor, e nas q x me ter equivocado, semella q sinto máis medo, medo a ter errado, mentres ti, q sempre me lias ás noites, eras ti quen de cando en cando, de noite en noite, 3 ou 4 á semana, non máis, sempre coa compaña dunha taza fumeante, sentabas arrentes de min, suspirabas, alentabas, collías folgos varias veces e arrancabas as túas historias de dragóns e princesas, aquelas das q agora xa non se escriben, aquelas q me asexan en cada baldosa q piso, cada pegada q me fai fuxir un anaquiño máis de ti, unha coma, un punto, unha espiral, unha enredadeira q esvara ata o chan, chan lamacento, do q coas túas botas altas sempre te zafabas, polo río onde che gustaba sentar naquelas rochas a falarmos, ou simplemente escoitarmos o silenzo, o noso, o de naide máis, "ultimamente ando algo perdido"...
foto: ponte mundaiz sobre o río urumea (donostia)
No hay comentarios:
Publicar un comentario