de tan romántico que era quedou sozinho!

faime o favor de seguir sendo un romántico,
deliciosamente así.
práctico coma un ceo vestido de gris, o teu corpo de morrer: morrería por min.
agradezo que a noite adormeza entre os teus brazos, e dispuxeron a cama toda,,, chea de flores.

se morres: nunca máis precisaras do meu sangue.

non se poden perder nomes, coma o de chilandres, juana da pofa, tona do xabre, ou teresa da carreira, por eles e por moita outra xente que ben merece que os seus nomes se escriban con maiúscula, coma marisa a irmá de juana que non tomou tanto protagonismo nesta historia, que coño historia: neste conto. Por lola tamén: mai de teresita. Ou por maruja a de cubeiro que ata o de agora non a coñeciades, por eles e por tanta xente que inda me queda por coñecer: chin chin.

entre durmido, nervioso e ansioso de ulir a túa pel recendosa de novo, vivan os vestidos por debaixo dos nocellos, deses que case arrastran, que vivan os paseos polo paseo ao teu carón, ao carón deles, que o coñecemento nunca está de máis, ata onde un non quere sabelo todo, necesariamente así.

e un viva polos veciños ata o de agora descoñecidos,
vaime dispoñendo a cama que as flores xa as levo eu.

pazos de miseria

ergueste, vés que inda é cedo pra te achegar á padaría como cada mañá, ou como esa única mañá á semana que te achegas, e clicas na interné por facer tempo, non poder durmir e sabes que os cruasáns agardan por ti: navegas un chisco, perdido, á deriva, lendo sen ler, titulares e notas de prensa, fixándote sobretodo nas fotos, como facías cando eras cativo neses contos onde os bonecos eran tan grandes coma as casas ou as árbores, aquelas historias cheas de colorido e sempre cun final feliz ... ata que dis: ostias!!

"preto de 4700 familias, viven cunha axuda de 395€ coma único ingreso"

poste a ler algo máis a fondo,
prestación periódica mensual de apoio económico e, ao mesmo tempo, esixe que o perceptor se comprometa cun proxecto de inserción. Constan dun subsidio básico, dun complemento variable en función do número de membros da unidade de convivencia.


e sinceramente non sei ti, que estas a ler isto agora, pero eu non podo máis que sentirme un pouco desgraciado e un moito de egoísta: sabendo como vivo, como viven os que me importan, as facilidades (os privilexios) que temos ao vivirmos en compostela, ...

o que máis me jode, e que foi a maldita casualidade (que ás veces che dá tanto), a que me fixo que eu hoxe poida ir mercar uns cruasáns, e que pra outros os contos de cativos non sempre teñan final feliz...

baboza

tengo una baboza,
zucia i azqueroza,
zerá venenoza¿?
penzé:
la pizo o no la pizo?
y la pizé.
oh! pobre baboza
que no era venenoza

quero seguir na terraza ás noites: oíndo a marea...

to hate

un ruxe-ruxe na rúa; un bruar do mar, mentras é de noite na cama, fóra un non sabe se é dia ou noite: entre ofertas de gadis e talleres sousa un non sabe que escoller: se patacas novas ou das "antigas", a vellez nunca foi mala, alomenos boa tampouco se as patacas son de valladolid, que desilusión cando por resposta che din: é que son máis baratas;

supoño que nos centros de saúde por aí adiante e xa non digamos hospitais tamn che andarán co mesmo: é que é máis barato, ou o que é peor, o seguro non cho cubre.

a muller ao policeman: oes, que pensas que son rica! lisca daquí, e pasa pra traballar e deixa de andar multando á xente!

ás veces un non sabe, xq escribe, pousa os dedos e non me toques naquela cousa
xa sabes... a cousa é: ilos pousando